Bakteryjne ropne choroby skóry
- gronkowcowe: np.: zapalenie mieszków włosowych, czyrak, czyraczność,
- paciorkowcowe: np.: róża
- mieszane: np.: liszajec zakaźny, niesztowica
Zakażenia te wywołane najczęściej są nieodpowiednią pielęgnacją skóry lub uszkodzeniem naskórka przez który następnie wnikają w/w patogeny.
W leczeniu chorób bakteryjnych stosuje się antybiotyki lub preparaty antyseptyczne (odkażające). Dobór odpowiedniego antybiotyku powinien być zgodny z wynikiem posiewu i antybiogramu, nie zawsze jednak taka sytuacja jest możliwa. W zależności od przebiegu choroby i umiejscowienia zmian, lekarz decyduje o tym czy leczenie będzie miejscowe czy ogólne.
Grzybicze choroby skóry
Najczęstszymi patogenami są
- dermatofity (Trichophyton, Epidermophyton, Microsporum) – wywołują grzybice skóry gładkiej, włosów i paznokci
- drożdże (Candida, Pityrosporum) – drożdżyce błon śluzowych, skóry i paznokci.
Grzybice mogą być pochodzenia ludzkiego lub zwierzęcego. Czynnikami sprzyjającymi infekcji są:
- wilgotność
- skład lipidów powierzchniowych skóry
- stan immunologiczny
- ciąża
- przyjmowanie leków (np.: kortykosteroidów, antybiotyków)
- choroby współistniejące (np.: cukrzyca, otyłość)
- urazy skóry.
Najczęstszą postacią grzybicy u dorosłych to grzybica stóp a u dzieci to grzybica skóry owłosionej głowy. Obraz grzybicy zależy przede wszystkim od rodzaju grzyba oraz umiejscowienia zmian (skóra gładka, owłosiona, włosy, paznokcie czy błony śluzowe).
W leczeniu grzybic stosuje się środki odkażające i przeciwgrzybicze. Leki przeciwgrzybicze powinny zawsze być włączane po uzyskaniu dodatniego wyniku posiewu w kierunku grzybów. W przypadku pojedynczych ognisk na skórze gładkiej można stosować preparaty miejscowe, natomiast gdy zmiany są rozległe lub obejmują również włosy i paznokcie leczenie powinno być ogólne.
Wirusowe choroby skóry
Do zakażeń wirusowych dochodzi przez bezpośredni kontakt lub drogą kontaktową, są one bardzo powszechne, dotyczą głównie dzieci oraz młodych dorosłych.
Wirusy grupy Herpes wywołują
- opryszczkę zwykłą (herpes simplex)
- ospę (varicella)
- półpaśca (zoster)
Ich wspólną cechą jest to że pierwotnym wykwitem jest pęcherzyk na podłożu rumieniowym. W leczeniu stosuje się leki przeciwwirusowe (np. Acyklovir, Heviran) w odpowiednich dawkach.
Mięczak zakaźny (molluscum contagiosum) wywołany przez wirusa grupy Poxvirus jest chorobą często spotykaną u dzieci w wieku przedszkolnym oraz u pacjentów z atopowym zapaleniem skóry. Wykwity mają postać drobnych guzków koloru skóry o średnicy kilku milimetrów wypełnionych perłową treścią. Większość zmian ustępuje samoistnie, mogą one być jednak źródłem zakażenia dla innych jak i siebie samego (samoprzeszczepienie).
W leczeniu stosuje się metody mające na celu destrukcję guzków:
- łyżeczkowanie
- mechaniczne wyciśnięcie treści
- laseroterapia (laser CO2)
- preparaty miejscowe: Aldara, SolphaDermol
Kolejna duża grupa wirusów to wirusy z grupy brodawczaka ludzkiego (HPV). W zależności od typu wirusa mają one powinowactwo do różnych okolic, można więc wyróżnić:
- brodawki zwykłe (na rękach)
- brodawki stóp
- brodawki płaskie
- brodawki narządów płciowych (kłykciny)
Brodawki wirusowe (verrucae), potocznie zwane kurzajkami, przenoszone są drogą kontaktu bezpośredniego (dotyk), pośredniego (baseny, wspólne prysznice), lub drogą płciową.
Wspólną cechą brodawek jest tworzenie hiperkeartotycznych grudek o nierównej powierzchni, koloru cielistego, o średnicy kilku milimetrów czasami zlewających się w większe skupiska. Przebieg choroby jest przewlekły, wielomiesięczny a nawet wieloletni. U 2/3 brodawki nie utrzymują się dłużej niż 2 lata. Nowe wykwity powstają w okolicy pierwotnej zmiany lub w miejscach odległych w wyniku samoprzeszczepiania się wirusa. Brodawki mogą ustępować samoistnie, często w przypadku usunięcia jednej lub kliku z nich. W przypadku brodawek okolic płciowych niektóre typy HPV mają właściwości onkogenne, tzn mogą wywoływać nowotwory, w szczególności raka szyjki macicy. Z tego względu bardzo istotna jest okresowa kontrola ginekologiczna oraz badanie cytologiczne.
Metody leczenia
- krioterapia
- elektrokoagulacja
- chirurgia
- laseroterapia (laser CO2)
- łyżeczkowanie
- preparaty miejscowe (Duofilm, Verrumal, Brodacid, Condylina, Aldara)
Pasożytnicze choroby skóry
Choroby te charakteryzują się znaczną zakaźnością, szczególnie w środowiskach dziecięcych oraz u osób o niskim poziomie sanitarno-higienicznym i żyjących w złych warunkach socjalno-bytowych.
Do najczęstszych chorób należą:
- wszawica
- świerzb
W leczeniu stosuje się przede wszystkim miejscowe preparaty przeciwpasożytnicze np. permetryna, maść krotamitonowa, maść siarkowa. Należy również pamiętać by równolegle leczyć wszystkich członków rodziny oraz osoby z najbliższego otoczenia.