W ostatnich latach obserwuje się znaczny wzrost zastosowania laserów w medycynie. Laseroterapia jest obecnie uważana za metodę z wyboru w leczeniu wielu chorób.
Nazwa LASER jest akronimem utworzonym z pierwszych liter angielskiej nazwy: light amplification by stimulated emission of radiation, co oznacza: wzmocnienie światła poprzez stymulowanie emisji promieniowania. Historia laserów sięga 1917 roku, kiedy to Einstein dając początki teorii kwantowej, wysunął koncepcję stymulowanej emisji promieniowania. Teoria ta znalazła praktyczne zastosowanie w latach 50-tych podczas produkcji urządzeń wzmacniających i przetwarzających energię świetlną na drodze wymuszonej emisji. Pierwszy laser (rubinowy) został zbudowany 1960 roku.
Lasery znajdują zastosowanie w dermatologii, ponieważ energia świetlna emitowana przez laser jest pochłaniana przez chromofory skóry. 
Chromofory stanowią grupę atomów nadających barwę określonej substancji pochłaniającej falę świetlną o określonej długości. Głównymi chromoforami skóry są hemoglobina, melanina, woda i porfiryny. Energia świetlna absorbowana przez nie powoduje wytworzenie dużych ilości ciepła, co powoduje zniszczenie tkanek absorbujących światło. To specyficzne zniszczenie docelowych tkanek nazywa się selektywną fototermolizą. Twórcami teorii selektywnej fototermolizy są Anderson i Parish. Teoria zakłada, że selektywna absorpcja światła laserowego przez tkanki powoduje ich wybiórcze zniszczenie, oszczędzając jednocześnie otaczające tkanki. Zatem zmiany skórne mogą być leczone laserem emitującym fale o długości najlepiej pochłanianej przez docelową tkankę.
Długość fali emitowanej przez laser zależy od jego ośrodka czynnego. Dlatego też, lasery różniące się między sobą długością fali, mają różne zastosowania.