(vitiligo)
Bielactwo nabyte polega na pojawianiu się odbarwień skóry (białych plam) w wyniku uszkodzenia melanocytów, czyli komórek produkujących barwnik – melaninę. Choroba ta dotyka ludzi wszystkich ras, niezależnie od wieku, jednak częściej pojawia się przed 20 r.ż.
Etiologia bielactwa i choroby współistniejące
Etiologia choroby nie została w pełni poznana, w 30% przypadków stwierdza się występowanie rodzinne. Istotną rolę odgrywa tło autoimmunologiczne czyli obecność przeciwciał skierowanych przeciwko melanocytom. W wielu przypadkach z bielactwem współistnieją inne choroby autoimmunologiczne t.j.:
- cukrzyca
- choroby tarczycy
- łysienie plackowate
- choroby tkanki łącznej (toczeń rumieniowaty, twardzina)
- choroba Addisona
Zauważono również związek z układem nerwowym, ponieważ zmiany mogą się pojawić po silnym stresie emocjonalnym.
Objawy bielactwa
Typowym objawem to mlecznobiałe plamy owalne lub różnokształtne, przebarwione na obwodzie. W miejscach odbarwionych włosy również są białe. Zmiany lokalizują się symetrycznie najczęściej na twarzy, grzbietach rąk i w okolicy narządów płciowych, ale mogą być uogólnione.
Przebieg bielactwa
Przebieg choroby jest nieprzewidywalny. Istnieje wiele metod leczniczych lecz żadna z nich nie jest w 100% skuteczną. Niezależnie od stosowanej metody repigmentacja rozpoczyna się najczęściej od mieszków włosowych i ma charakter punktowy, efekt ten nie zawsze zadowala pacjenta. Zaleca się stosowanie preparatów z filtrem przeciwsłonecznym (SPF 20 i więcej) by chronić ją przed poparzeniem oraz by zmniejszyć kontrast pomiędzy skóra a plamami bielaczymi.
W terapii bielactwa stosuje się:
- PUVA – fototerapia UVA i psoralen
- kortykosteroidy
- leki immunosuplesyjne – tacrolimus
- leki uspokajające
- hydrochinon – całkowita depigmentacja
- makijaż permanentny
- kamuflaż kosmetyczny
- miniprzeszczepy autologiczne
- przeszczepy melanocytów