(vitiligo)

Bielactwo nabyte polega na pojawianiu się odbarwień skóry (białych plam) w wyniku uszkodzenia melanocytów, czyli komórek produkujących barwnik – melaninę. Choroba ta dotyka ludzi wszystkich ras, niezależnie od wieku, jednak częściej pojawia się przed 20 r.ż.

Etiologia bielactwa i choroby współistniejące

Etiologia choroby nie została w pełni poznana, w 30% przypadków stwierdza się występowanie rodzinne. Istotną rolę odgrywa tło autoimmunologiczne czyli obecność przeciwciał skierowanych przeciwko melanocytom. W wielu przypadkach z bielactwem współistnieją inne choroby autoimmunologiczne t.j.:

  • cukrzyca
  • choroby tarczycy
  • łysienie plackowate
  • choroby tkanki łącznej (toczeń rumieniowaty, twardzina)
  • choroba Addisona

Zauważono również związek z układem nerwowym, ponieważ zmiany mogą się pojawić po silnym stresie emocjonalnym.

Objawy bielactwa

Typowym objawem to mlecznobiałe plamy owalne lub różnokształtne, przebarwione na obwodzie. W miejscach odbarwionych włosy również są białe. Zmiany lokalizują się symetrycznie najczęściej na twarzy, grzbietach rąk i w okolicy narządów płciowych, ale mogą być uogólnione.

Przebieg bielactwa

Przebieg choroby jest nieprzewidywalny. Istnieje wiele metod leczniczych lecz żadna z nich nie jest w 100% skuteczną. Niezależnie od stosowanej metody repigmentacja rozpoczyna się najczęściej od mieszków włosowych i ma charakter punktowy, efekt ten nie zawsze zadowala pacjenta. Zaleca się stosowanie preparatów z filtrem przeciwsłonecznym (SPF 20 i więcej) by chronić ją przed poparzeniem oraz by zmniejszyć kontrast pomiędzy skóra a plamami bielaczymi.

W terapii bielactwa stosuje się:

  1. PUVA – fototerapia UVA i psoralen
  2. kortykosteroidy
  3. leki immunosuplesyjne – tacrolimus
  4. leki uspokajające
  5. hydrochinon – całkowita depigmentacja
  6. makijaż permanentny
  7. kamuflaż kosmetyczny
  8. miniprzeszczepy autologiczne
  9. przeszczepy melanocytów