Usuwanie naczyniaków, brodawek, włókniaków i bliznowców

Naczyniak krwionośny (haemangioma)

Są to zmiany związane z rozrostem komórek ścian naczyń, zwykle obecne od urodzenia, najczęściej umiejscawiają się w okolicy głowy i karku. Wyróżnia się:

• naczyniaki płaskie (w poziomie skóry)
• naczyniaki jamiste (uniesione ponad poziom skóry, wygląd jak „malina”)
• naczyniaki mieszane

Część naczyniaków ulegnie samoistnemu wchłonięciu, leczenia wymagają zmiany szybko rosnące, lub powodujące zniekształcenia twarzy czy zaburzenia widzenia.

Naczyniaki gwiaździste zwane również „pajączkami”, występują zwykle na twarzy i dekolcie, ale można je znaleźć również w innych okolicach ciała. Mają wygląd czerwonej grudki na powierzchni skóry z promieniście rozchodzącymi się naczyniami włosowymi. Pojawiają się w późniejszym wieku. Są częste u dzieci i u kobiet (szczególnie w ciąży i połogu). Mogą towarzyszyć chorobom wątroby.

Naczyniaki rubinowe to drobne czerwone punkciki, średnicy od jednego do kilku milimetrów. Umiejscawiają się na tułowiu. Zwane są również naczyniakami starczymi, ponieważ dotyczą głównie osób starszych.

Leczenie:

1. kortykosteroidy miejscowo
2. krioterapia
3. presoterapia (ucisk)
4. laseroterapia – metoda z wyboru (np. VariLite)

Brodawka łojotokowa (verruca seborrhoica)

Jest to płasko-wyniosła grudka o brodawkowatej powierzchni, najczęściej koloru ciemno-brązowego. Najczęstszym umiejscowieniem jest twarz, tułów i grzbiety rąk. Brodawki łojotokowe pojawiają się w wieku dojrzałym i u osób starszych. Brodawki łojotokowe nie złośliwieją, leczenie prowadzi się ze wskazań kosmetycznych.

Leczenie:

1. łyżeczkowanie
2. krioterapia
3. wycięcie chirurgiczne
4. laseroterapia (laser CO₂)

Włókniak (fibroma)

Włókniak miękki jest jasnym lub brunatnym guzkiem, workowato zwisającym, często na wąskiej szypule powstający w wyniku rozrostu tkanki łącznej skóry właściwej. Liczne, drobne, nitkowate włókniaki często umiejscawiają się na szyi, karku i w dołach pachowych.

Włókniak twardy jest odczynem włóknistym powstającym w wyniku drobnych urazów takich jak ukłucia owadów, czy zadrapania. Ma postać twardego guzka, wyczuwalnego pod skórą, średnicy od kilku do kilkunastu milimetrów, powierzchnia skóry przyjmuje ciemniejsze zabarwienie szczególnie na obwodzie zmiany. Włókniaki twarde najczęściej umiejscowione są na podudziach.

Leczenie:

1. wycięcie chirurgiczne
2. laseroterapia (laser CO₂)
3. krioterapia
4. elektrokoagulacja

Bliznowiec (keloid)

Bliznowce powstają jako odczyn włóknisty na uraz mechaniczny, termiczny (blizny chirurgiczne, poparzeniowe), w miejscu szczepienia lub jako zejście zmian zapalnych (trądzik), a czasami powstają bez uchwytnej przyczyny. Podłożem jest skłonność osobnicza i występowanie rodzinne. Bliznowce pojawiają się głównie u młodych osób i są częstsze u osób rasy czarnej. Umiejscowienie jest rozmaite, najczęściej w obrębie klatki piersiowej, barków, ramion. Są to twarde guzy o podłużnym kształcie, często z wypustkami. Początkowo mają barwę różową następnie jaśnieją przyjmując kolor skóry. Należy je różnicować z przerosłymi bliznami, które łatwiej poddają się leczeniu.
Leczenie bliznowców nie jest proste, ponieważ każde podrażnienie może spowodować jego uaktywnienie i ponowne powiększenie zmiany. W celu uzyskania najlepszego efektu, często stosuje się terapie łączone.

Leczenie:

1. injekcje kortykosteroidów doogniskowo
2. presoterapia (ucisk)
3. laseroterapia (laser CO₂, VariLite)
4. wycięcie chirurgiczne
5. krioterapia
6. radioterapia
7. toksyna botulinowa – stosowana w celu zmniejszenia napięcia mięśni wokół zmiany